Om maar met de deur in huis te vallen, tenminste voor wie de lokale politiek een warm hart toedraagt: onze burgervader kan maar niet kiezen. Blijft hij zijn geliefde Nijmegen volledig trouw, of keert hij toch weer gedeeltelijk terug naar zijn oude liefde in Den Haag? Hij neemt bij voorkeur elke week een dag de kuierlatten om zich bij zijn oude getrouwe vriendjes onder de Haagse kaasstolp te voegen. En waarom dan? Nou, hij wil voor D66 de Eerste Kamer in als senator. Dan kan hij nog beter de lokale belangen behartigen, beweert Thom de Graaf. Dat klinkt verdacht, om niet te zeggen dat het riekt. Het klinkt als: Den Haag, stad vol lobbyisten. Blijkbaar een goede reden om op het Binnenhof deel uit te gaan maken van het o zo selecte groepje vergadertijgers. Lobbyen voor de stad, nou ja, als het moet oké, maar dat de burgemeester hiervoor iedere week de auto – met duur betaalde brandstof en dito chauffeur – nodig heeft om naar het Westen te tuffen, dat is toch echt te veel van het goede. Hij kan het beste hier in zijn geboortestad opkomen voor de goede zaak. Dan inviteert hij zijn vriendjes maar voor een rondleiding en een lekker biertje in de Stadsbrouwerij. Zo kunnen de heren en dames zakenlieden zelf zien hoe mooi Nijmegen is. Dus Thom, Schrijf die senaatszetel maar op je buik.

De burger mag opnieuw kiezen voor het lelijkste gebouw van de stad. Is dat niet een beetje je eigen ruiten ingooien? Letterlijk, kijk naar het voormalige Osnabrugge. Een dergelijk initiatief doet afbreuk aan het Nijmeegs imago. Zit een Nimwegenaor bij familie in Wijchen en roept ineens in het openbaar: oh ja, ik moet mijn stembiljet voor het lelijkste gebouw van Nimwegen nog op de bus doen. Dan denken ze daar in het dorp van Abersland en De Ververt: zie je wel, dat Nijmegen is me toch een gribus. Het is een beter alternatief om het mooiste gebouw van de stad te kiezen. Die zijn er toch genoeg? Dat geeft tenminste een positieve draai aan de Nijmeegse bouwkunsten. Schoonheid behoort boven lelijkheid te gaan, en zeker bij het hoofdstuk architectuur.

Diezelfde architectuur heeft al genoeg geleden in de laatste zeventig jaar. Kies maar een moment: het bombardement en de frontstadperiode in 1944–1945, de wederopbouw van de binnenstad, de sloop en nieuwbouw van de Benedenstad. Of de welbewuste bouw van tal van slaapwijken en de uit de klauwen gelopen Piersonrellen. Of meer recent de bouwperikelen rond Plein 1944, de kaalslag op de Van Schaeck Mathonsingel en de sloop van karakteristieke huisjes in Waterkwartier, Willemskwartier en Wolfskuil. En boven alles uit prijkt de met flipperkastlichtjes uitgeruste zwarte toren van 52 Degrees. Een bevriende stad bombarderen is überhaupt niet kies, net als een tank op de eigen inwoners afsturen. Met graafmachines een hele stad overhoop halen heeft tenminste nog een doel. Niet altijd het beste doel helaas. Gelukkig heeft de stad nog genoeg moois: het Kronenburgerpark en het Valkhof, de St. Stevenskerk en de populaire woonwijk Oud-Oost. Hopelijk blijven ook het groene Heumensoord en het prachtige Goffertpark nog lange tijd bestaan.

Het verleden van Nijmegen sneuvelt weer eens voor de belangen van de geachte heren en dames projectontwikkelaars. Dat is inmiddels goed gebruik in deze stad. Het Holland Casino staat boven op de plek waar rijke vondsten zijn gedaan uit het Romeinse en middeleeuwse verleden. Datzelfde geldt voor de locatie van het huidige Sint Josephhof, ook hier kregen waardevolle vondsten een deken van straattegels, baksteen en beton. Deze keer zijn de fundamenten van een tot voor kort onbekende oude toren het slachtoffer. Deze werden ontdekt tijdens graafwerkzaamheden bij Plein 1944. Bewaar deze architectonische kunstschatten en ga niet als een dolle tekeer door er zonder scrupules nieuwe bouwwerken bovenop te mieteren. Volgende generaties moeten kunnen zien en aanraken op welke historische grond ze wonen en leven. Google en Wikipedia kunnen dit nooit helemaal vervangen. De zoveelste gemiste kans. Kies nu eens voor historische rijkdommen in plaats van nieuwe gedrochten als de nieuwe woontorens midden in het hart van de stad op Plein 1944.

Wie schetst de verbazing: op de sociale minima gaat de hand nog fermer op de knip. De subsidiebanen waren al grotendeels afgeschaft, nu blijkt dat zelfs de laatste restjes worden opgeslurpt. Wethouder Tankir geeft de schuld aan het kabinet. Rutte en consorten bezuinigen zo hard dat het Nijmeegse bestuur geen keuze meer heeft. Dus buurtbibliotheken dreigen de deuren te moeten sluiten, bijzondere bijstand gaat eraan, schuldhulpverlening wordt niet meer gesteund en begeleiding naar een nieuwe baan verdwijnt van de prioriteitenlijst. Kortom, Nijmegen houdt steeds minder over om zichzelf nog sociaal te kunnen noemen. Geen keuze? Rutte maakt het niet makkelijk, daar heeft Tankir gelijk in. Maar het progressieve college kiest toch voor topsport in plaats van sociale minima. Er vloeit een zak duiten naar de Goffert waarvan slechts een fractie het voortbestaan van een buurtbibliotheek lange tijd kan garanderen. Een uitgesproken keuze dus. Net als de keuze voor een nieuw parkeerterrein of een nieuw plein. Natuurlijk bezuinigen VVD, CDA en hun stoere vriendje PVV de hele verzorgingsstaat kapot. Maar als Nijmeegse wethouders een smak geld kunnen vinden voor twijfelachtige projecten, moet datzelfde geld ook voor de zwakkeren in de samenleving vindbaar zijn.