Het einde nadert. De balans van 2008 opmakend doet legendarische uitspraken van de ons in 2007 helaas ontvallen tv-icoon Gert-Jan Dröge opborrelen. „Het was weer een vermoeiend jaar”. De emoties en onderbuikgevoelens tuimelden weer over elkaar heen. Blijdschap om NEC die weer eens Europees voetbal haalde zonder, vooralsnog, uit de hand gelopen thuiswedstrijden. Vreugde om een Vierdaagse zonder dodelijke slachtoffers. Onderbroekenlol om de fietsenkelderklucht rond wethouder Depla. Gerechtigheid om het vinden van de moordenaar van Louis Sévèke. Maar ook plaatsvervangende schaamte om de asociale reacties op iemand in nood. Het klagen over files is al sinds jaren dagelijks gemeengoed. Ronduit gefoeterd wordt er wanneer een radeloze uitgeprocedeerde Iraniër van de Waalbrug dreigt te springen. We zijn zo begaan met onze medemens dat menig automobilist hem die dag persoonlijk naar beneden had willen halen om hem eigenhandig het land uit te zetten. Benieuwd welke emoties ons in 2009 weer te wachten staan.

De controleziekte in Nederland kent geen einde en neemt onderhand tragische vormen aan. Ook het ‘linkse’ bolwerk Nijmegen moet eraan geloven. ‘Veiligheid boven alles’, sijpelt het ook door in linkse kringen. Naar aanleiding van enkele incidenten met brandstichting in Meijhorst, besloot opperbevelhebber der Nijmeegse strijdkrachten De Graaf tot het instellen van een Sperrverbot. Geen hond die zijn baas nog durft uit te laten uit angst gevisiteerd te worden door een hitsig politieteefje. De aan de Radboud Universiteit verbonden rechtsgeleerde Henny Sackers kraakte onlangs even fijntjes de wijze waarop de burgemeester omgaat met deze gebiedsverboden. Twee weken lang mochten 56 jongeren zich ’s avonds en ’s nachts niet in de buurt van het wijk- en winkelcentrum laten zien. Negen maakten er formeel bezwaar tegen, maar werden in het ongelijk gesteld. Door Thom dus, geadviseerd door een bezwarencommissie, bestaande uit zijn ambtenaren. Niet door een onafhankelijke rechter en commissie, zoals volgens Sackers in de rest van Nederland gebruikelijk is. Deze geeft aan dat de maatregel wel degelijk neerkomt op een bestuursrechtelijke sanctie: „het recht op bewegingsvrijheid, een mensenrecht, wordt immers aangetast”. De Graaf verklaarde de bezwaarmakers als niet ontvankelijk, zij zouden geen belang hebben bij een inhoudelijk oordeel aangezien hun gebiedsverbod allang was verlopen. In de ogen van Sackers beroof je betrokkenen daarmee van hun rechtsbescherming, simpelweg doordat de bezwaarprocedure nu eenmaal langer duurt. Hopelijk ziet Amnesty Nijmegen een taak voor zich weggelegd om de burgervader eens goed ethisch én juridisch voor te lichten.

„Hallo, daar zijn we weer.” Wie stond weer met haar neus vooraan bij de demonstratie op het Haagse Malieveld tegen het rookverbod? Rita V., altijd trots op de Nederlandse ‘Gebakken Rokerslucht’. Vergezeld door de in d’r kekke bruine bloesje gestoken Fleur Agema van de inmiddels als extreemrechts getypeerde PVV.Onder het mom van sympathie met het volk benoemden zij de nood van de lijdende en wanhopige uitbaters van de kleine horeca, onder meer bij Pauw & Witteman. Maar de dames stelden de kwestie niet aan de orde in de Tweede Kamer. Dus met die volksbelangenbehartiging vanuit die onderbuikpartijen valt het ook wel mee. Uiterst dubieus is wel dat de gemiddelde Nederlander amper de straat is op te krijgen waar het mis- en achterstanden betreft op het gebied van integratie, onderwijs en mensenrechten, maar wel de barricades opgaat voor rokersbelangen. Want dan tast je wezenlijk de individuele vrijheid van de burger aan en is het einde zoek. Feit blijft dat het rookverbod natuurlijk de slechtste reclame is voor het doordacht invoeren van een wet. Net als de reclame die Rokerige Rita maakt voor haar ‘partij’: ‘TON, uw beste zelfoplosmiddel’. Een gepatenteerd product van de firma Sinke & Van de Linde. Met deze vrienden heeft ze geen vijanden nodig om haar gebakken luchtbelletjes door te prikken.

De Machtigste Nijmegenaar. ‘Macht werkt libidoverhogend’ dacht PvdA-wethouder Paul Depla wellicht bij het stallen van zijn fiets. Beroeps-leuteraar Jo Janssen van Gewoon Nijmegen vreesde natuurlijk de concurrentie van Depla in de nominaties voor Grootste Leuter van Nijmegen getuige zijn felle reactie op Depla-gate. In de lokale politiek is alvast één afgetekende kandidaat te bespeuren. In de categorie ‘Opportunist van het jaar’ gooit Bea van Zijll de Jong-Lodenstein al hoge ogen. Ergens heeft het iets triests, steeds weer bij de partij van de verliezers te zitten. Eerst bij De Groenen, daarna in Stadspartij Leefbaar Nijmegen. Toen de term ‘leefbaar’ niet meer zo lekker lag in Nederland, haastte de partij zich zich om te dopen tot het veiliger Stadspartij Nijmegen. Gerund door drie vrouwen, onder wie Chantal Teunissen. Ook al zo’n rasopportunist. Deze Lentse zag in haar politieke lente meer kansen bij het CDA en liet daarmee een boze Bea achter. Bij de gemeenteraadsverkiezingen verloor Bea’s partij twee zetels, maar zij werd wel letterlijk het gezicht van de partij. Ondertussen liep Chantal, niet verstoken van ambitie, stage bij het campagneteam van Obama. In arren moede besloot Bea Chantal te volgen om uiteindelijk lid te worden van het CDA. Door haar fractievolger geroyeerd om haar dubbele lidmaatschap, behield Bea haar zetel en ging verder als Fractie Van Zijll de Jong. De weg naar het pluche blijkt toch een stuk langer als deze niet via de lakens of een fietsenkelder verloopt. Wij wensen haar in haar klassieke rok een gezond uiteinde en een opportunistisch 2009!

Niet opportunistisch maar idealistisch, en toch was dit jaar ook bijna het einde van De Nijmeegse Stadskrant vanwege een nijpend tekort aan redacteuren. De krant die u nu in de hand houdt, wordt geheel gemaakt door vrijwilligers, zonder één cent subsidie. Alles in eigen beheer en niet afhankelijk van een uitgever bij wie de inkomsten vooropstaan. Als enige overgebleven uit een beweging van een kwart eeuw geleden waarin betrokken burgers als tegenwicht van de gevestigde media zelf de plaatselijke berichtgeving ter hand namen. Het blijkt vaak lastig versterking van de onbetaalde maar onbetaalbare redactie te vinden, en het verloop naar betaalde bladen is vleiend en een gemis tegelijk. Ook is het voor dit unieke medium een heel karwei tijd te vinden om adverteerders te benaderen die de enige bron van inkomsten vormen. Gelukkig zijn er nog altijd ondernemers die dit historische Nijmeegse erfgoed een warm hart toedragen, en onze lezers graag als klant verwelkomen. Na een lange rustpauze is de uitgedunde redactie naarstig op zoek gegaan naar nieuwe medewerkers met als resultaat dat er geen slotnummer is gemaakt maar een hoopvol nieuw begin. Geïnspireerde en nieuwsgierige Nijmegenaren die willen meewerken aan dit blad moeten zich nu uitgedaagd voelen contact op te nemen. Geen ervaring is geen probleem, het is de inzet die telt. Zo kunnen we na december nog verder vernieuwen. Liever een voorspoedig nieuw jaar dan een onzalig uiteinde.

A.D.