Oud & Nieuw. Een tijd van feestvieren, terugkijken, (goede) voornemens, rondborstig lachen en kaakrood schamen. Met bol en glas. Een periode waarin de energieverspillende kerstverlichting de stad, het land, en de halve wereld aan het lichtvervuilen is. De protest- en bewustzijnsactie De Nacht van de Nacht is nog niet koud voorbij, of de gemeente wil de stad in lichterlaaie zetten. Is toch gezellig al die straatverlichting in het centrum en straks ook nog de monumentale panden in het pittoreske avondlicht zetten? Hoewel een fatsoenlijke Elfstedentocht er al sinds mensenheugenis niet meer in zit in ons opgewarmde landje, kan het hier in Walhalla aan de Waal nog knap frissig zijn. Hoogste tijd om de terrasverwarming aan te zetten. Want je glühwein drinken met versteende vingers is toch uiterst oncomfortabel.

De Nijmeegse Stadskrant is 25 jaar geleden ontstaan uit protest tegen de gevestigde orde van politiek en media. Dus ook De Gelderlander. Hoewel de Stadskrant geen aksieblad meer is, geldt de kritiek op de regenteske Gelderlander na een kwart eeuw nog steeds. Begin dit jaar nam een redacteur van De Gelderlander een interview af met enkele redacteuren van de Stadskrant, in het kader van het jubileum van laatstgenoemde medium. Ondanks dat de vragen bij tijd en wijle ietwat zuigend en suggestief waren, verliep het gesprek toch in gemoedelijke sfeer. Hoe anders was het om het bewuste interview terug te lezen. Termen als 'tycoon' en 'als door een wesp gestoken' en de insinuatie dat het de Stadskrant alleen om geld te doen is (voor de duidelijkheid: wij zijn een vrijwilligersorganisatie), deden de haren overeind staan. Niks goede voornemens. Er blijkt dus niets veranderd in 25 jaar tijd!

De borrel als glijmiddel voor de saamhorigheid. Dit verschijnsel komt steeds vaker voor, vooral in het bedrijfsleven. Het is zelfs aangepast aan deze sms-taaltijd. „Ga je nog naar de vrijmibo?". Van een gezellig voornemen is de vrijdagmiddagborrel stilaan gemeengoed geworden. Een versnapering, veelal alcoholisch, om met collega's de werkweek tabee te zeggen en het langverwachte weekend in te luiden. Drank, om het gebrek aan identificatie met het bedrijf en de werkgever te compenseren. Die werkgever is in veel gevallen zelfs bereid daar geld voor uit te trekken. Hassebassen op kosten van de baas dus. Heel anders is de situatie als het de gemeenteraad betreft. Daar wordt gemiddeld om de week na afloop van de raadsvergadering op jaarbasis voor 12.000 euri naar binnen geklokt. Bij eventueel voltallige aanwezigheid van de raad (39), betekent dat dat bij elke nababbel (24 per jaar) per raadslid al zo'n 12,82 euro soldaat gemaakt wordt. Reden voor GroenLinks om deze 'borrelcultuur' eens aan de kaak te stellen. Zij vroeg zich af of het niet beter is dat de raadsleden de consumpties weer eens uit eigen zak betalen. Want het gaat per slot van rekening om gemeenschapsgeld. Wie schetst onze verbazing? De partij viel hoongelach ten deel en kreeg de beschuldiging om de oren geslagen dat zulks de stad 'imagoschade' berokkent. We zullen maar zeggen dat die 'criticasters' wat te diep in het glaasje hebben gekeken en in de war zijn. In dat licht is verwarring over het begrip 'blowjob' ook heel begrijpelijk. Daarbij hebben twee lokale politici 1 deel Irish Cream, 1 deel Grand Marnier en 1 deel Creme de Banana gemixt en zonder handen opdrinken opgevat als een fietskelder-onderonsje waarbij de arbeiderspartij liberaal bevredigd werd.

„Persbureau ANP, de Telegraaf, Omroep Gelderland, landelijke radiozenders en De Gelderlander volgden. De Gelderlander koos daarbij voor een zakelijke berichtgeving." Een citaat uit een artikel van 23 november door twee stadsredacteuren van De Gelderlander in de rubriek Focus, over het (vermeende) slippertje van de inmiddels landelijk bekende wethouder. Zoals elk goed voornemen, gedoemd te mislukken. Veeleer is het een zelfingenomen sneer naar collega's. Gezien de ontstaansgeschiedenis van De Nijmeegse Stadskrant, 25 jaar geleden, uit protest tegen de gevestigde orde van de politiek en de media, geven wij daar graag een sneer-van-eigen-deeg op terug. Nog geen zin later repte het dagblad doodleuk van 'succeswethouder' en enkele alinea's verder van een 'voorheen als een kei te boek staande wethouder'. In de zaterdagbijlage van De Gelderlander, een dag of wat na het extra vragenuurtje over de kwestie 'Depla', maakte de krant zich onsterfelijk ongeloofwaardig. Eerst lees je nog een column waarin de auteur zich schaart achter de oppositie door nog eens te zeggen dat de wethouder toch écht open kaart moet spelen. Want als hij toch niets te verbergen heeft, waarom niet gewoon eerlijk vertellen? Amper de pagina omgeslagen prijkt een volgende 'column', waarin vermeld staat dat 'er al genoeg over de kwestie is geschreven'. Depla verklaarde eerder in zijn ambtstermijn, geheel in de lijn van voetbaltrainer Co Adriaanse, dat het wethouderschap een houdbaarheidsdatum kent. Stinken is toch een kwestie van niet vers, of over de houdbaarheidsdatum heen. De wethouder ziet geen reden tot aftreden. Gezien haar partijpolitieke voorkeur valt dan binnen de stadsredactie van De Gelderlander waarschijnlijk ook geen wisseling van de wacht te verwachten. Terwijl het toch een tijd van goede voornemens is.