In de gedichtenbundel ‘Al het andere is wachten’ van Nijmegenaar Harry M.P. van de Vijfeijke staat de inhoudsopgave achterin en voert het laatste gedicht de titel. Maar het is niet de omkering die zijn gedichten diepte geeft. Van de Vijfeijke weet door het ritme van zijn woorden, klank en zinnen kleine overpeinzingen in de tijd te maken. Elk gedicht leest als een bocht in een slingerend pad, op weg naar het einde van de bundel. Het is dan ook niet meer belangrijk of je naar voren of naar achteren door het boekje gaat. Je moet simpelweg in elke bocht even stilstaan om terug te kijken op de weg vooruit. Een enkele is onbegrijpelijk, maar de meeste gedichten zijn zeer herkenbaar. Van de Vijfeijke weet precies die snaar te raken. De snaar van het vlot- lezende gedicht.

Elk van zijn verzen beschrijft een moment en een gedachte. Samen leiden ze de laatste zin in om zich vervolgens in je gedachte te nestelen. Van de Vijfeijke zet een sfeer neer die een heel gedicht blijft hangen. Zo verdwijnt in ‘Gaan’ niet alleen langzaam het wandelen van zijn vader. De man wordt naar het einde toe zelf ook langzaam aarde. Je voelt hem ouder worden. Elke zin herbergt samen met de vorige zin een verhaal waardoor het bundeltje een boek genoemd mag worden. Niet om in een ruk uit te lezen, daarvoor zijn er te veel verschillende sferen, maar juist om zo af en toe eens open te slaan als je even tijd hebt om de wereld om je heen te laten varen. De gedichten krijgen met elke keer lezen meer kracht.

Natuur is voor Van de Vijfeijke een dankbare bron van alle menselijke thema’s. Hij beschrijft ze in dagelijkse momenten. De winter brengt schaatsers en ijs. Mannen die al doende kunnen praten en grootspraak laten varen. Lente brengt bloemen en liefde tot lust, en in de herfst laat koude storm bladeren de huiselijke sfeer binnenwaaien. Sfeer wordt gevangen. De menselijke gedachte vloeit daar in elk gedicht uit voort. Van de Vijfeijke is psycholoog en zet de tijdloosheid van zijn menselijke thema’s daardoor prachtig neer. Herkenbaar en pakkend.

De tijd tussen zijn eerste bundel ‘Als rukwinden de waslijn beproven’ uit 1986 en zijn nieuwe uitgave is wellicht de tijd die zijn gedichten moeten rijpen om tot volle wasdom te komen. Dan is nu zeker het moment gekomen om ze te lezen.