De muziek van Barbarella deed nog het meest denken aan het soort pretentieloze jarennegentigrock dat we nog kennen van Kyuss, Masters of Reality en Fu Manchu, zelf overigens weer updates van typische bands uit de jaren zeventig als Black Sabbath, Hawkwind en Blue Cheer. Een sound die oud genoeg is om weer origineel te klinken en van lang genoeg geleden om dertigers en veertigers te kunnen behagen: lekker rockende muziek met ruige loopjes en stevig gitaarspel.

Voor de liefhebber van hardrock uit de jaren zeventig viel er in ieder geval veel te genieten. Groovende riffs en een vleugje psychedelica boven op krachtige drums en goed ondersteunend baswerk brachten bij vlagen optredens van Uriah Heep en Judas Priest in herinnering. Ook het uptempo werk kwam goed uit de verf. Een nummer als ‘Sissy’ was zelfs pakkend te noemen. Daarnaast wist de band van tijd tot tijd ook goed gas terug te nemen, waardoor een aangenaam onheilspellende sfeer werd opgewekt.

Drums, bas, en riffgitaar hadden echter de overhand, waardoor de gitaarsolo's en de leadzang jammer genoeg minder op de voorgrond traden. Splijtende gitaarsolo's en hoog boven de riffs uitkomende zangpartijen, zoals we die kennen van de ‘echte’ jarenzeventighardrock, werden dan ook node gemist. Om die reden wist de band niet geheel te overtuigen.

Toch is de band een belofte voor de toekomst: de gespeelde nummers waren gevarieerd genoeg om de aandacht tot het einde vast te houden. Daar komt het aanstekelijke enthousiasme van zanger Jody Peters dan nog bij. Kortom, een veelbelovende band die niet alleen naar een cd maar ook naar langere optredens voor een groter publiek doet uitzien.