Het logo van de OV-chipkaart illustreert precies wat één van de manco’s is van deze passagiersvariant op het rekeningrijden. Wie van A naar B wil, neemt normaal gesproken de kortste weg. En verkiest niet de omweg die op het logo staat. Maar wie met de bus reist, wordt doorgaans getrakteerd op een uitgebreide route. Een bus is nou eenmaal geen taxi en zwaait vaak af om overal haltes aan te doen. Bij de OV-chipkaart geldt echter dat één kilometer reizen, één kilometer betalen is. Dat klinkt redelijk, maar is het niet. U wilt van A naar B, maar u betaalt voor de omweg.

De OV-chipkaart is een soort combinatie van het rekeningrijden en een taximeter die lekker doortelt wanneer een busmaatschappij omrijdt. Er gaat totaal geen prikkel van uit voor effectief vervoer. Het is eerder een bonus voor het maken van omzwervingen zoals een malafide taxichauffeur dat doet om een klant een poot uit te draaien. Voordat je instapt, weet je niet wat precies de prijs is naar de eindbestemming. En de terugweg naar dezelfde halte kan duurder uitvallen vanwege de route. Je krijgt niet eens een bonnetje bij het uitstappen. Je moet maar vertrouwen op de elektronica die we juist hebben afgezworen bij het stemmen vanwege de oncontroleerbaarheid.

De OV-chipkaart is dan ook niet bedacht om de passagiers ter wille te zijn, al wordt dat zo wel gebracht. Na de uitverkoop van het busvervoer aan op winst gerichte ondernemingen was er voortdurend gesteggel over hoeveel geld elke vervoerder kreeg uit de verkoop van strippenkaarten. De OV-chipkaart lost dat probleem voor hen op, omdat daarmee precies duidelijk is hoeveel iedereen reist met welke bus of trein.

Aan deze service voor de vervoermaatschappijen moeten we met ons allen meebetalen en de reiziger zit opgescheept met een spionagekaart die al zijn reisgedrag registreert.