foto: Lars Schwachöfer

Om optimaal te kunnen genieten van de enige echte Nijmeegse muziekzomer waren dit jaar uiteenlopende voorbereidingen nodig. Bij het Fortarock-festival in Park Brakkenstein was factor 20 nog niet genoeg om een vuurrode bast te voorkomen. Bij de-Affaire was daarentegen een paraplu geen overbodige luxe. Maar toch kan Nijmegen weer fier zijn op het binnenhalen van grote en kleine sterren uit zowel de nationale als internationale pop- en rockgemeenschap.

Om met de deur in huis te vallen: overdonderende decibellen bij het metalfestival Fortarock? Nou, nee eigenlijk. Dat viel wel op, het stellen van strenge geluidseisen is een fenomeen waar menig overijverig gemeenteambtenaar zich voor op zijn borst zou kloppen.

Geef toe, bij hoofdact Slayer kon je nog gewoon op zo’n vijftig meter van het podium een gesprek voeren, over wie nu die dag de beste liveset had. Of gewoon wie van de optredende bands het gogme had om zo’n 7.500 metalliefhebbers aan zich te binden.

Vier shows vielen op: Anthrax vanwege hun eeuwige branie van onverschrokken beginnelingen, hoewel deze New Yorkers al zo’n derig jaar meedraaien.

Slayer, want die doen wat ze altijd doen: dik twee uur positieve agressie omzetten in inventieve drumpatronen (dankzij meesterslagwerker Dave Lombardo) en gitaarmuren van het betere soort beton.

Steel Panther vanwege hun door haarlak en gevoel voor humor gevoede optreden, muzikaal weliswaar flinterdun, gewoon een moment voor een fikse glimlach op het gezicht voordat we de Zweden van Meshuggah mochten verwelkomen. Hun op klassieke muziekpatronen gebaseerde metal hoort thuis op elk conservatorium. Wat een complexe structuren vormen hun stukken, die je nog nauwelijks ‘liedjes’ kunt noemen.

Snel door naar het Openluchttheater in het Goffertpark, voor alweer de tiende editie van het leukste festival voor jong en oud: Kids ‘n’ Billies. De kleuters van nu wanen zich gekleed als Audrey Hepburn en James Dean even in de tijd van Elvis en onze eigen Peter en zijn Rockets. Hun ouders lopen er ook zo bij, kopen en passant een suikerspin voor ze, terwijl ze ondertussen naar jaren vijftig rockabilly en rock ‘n’ roll luisteren. Als slotact speelden de jonge Nijmegenaren van Black Bottle Riot, die tegelijk voor het publiek een barbecue verzorgden. Al met al een gezellige en wilde boel, waarbij vooral de jongetjes trots aan papa hun zelfgebouwde gitaartjes toonden.

De Goffert kende dit jaar ook twee eendaagse concerten en die mogen niet onvermeld blijven.

De Red Hot Chili Peppers namen zowel een stel Malinezen als een trio Belgen mee en dat ziet er toch wel kosmopolitisch uit. Tinariwen uit Mali maken een soort bluesmuziek en Triggerfinger moet iedereen nu wel kennen.

En Snow Patrol bracht De Staat naar de Goffertweide, het grootste openluchtoptreden in Nijmegen van Torre en co. tot nu toe.

De de-Affaire: al 25 jaar een begrip. Ik noem drie ontdekkingen die de gemiddelde muziekliefhebber moet gaan volgen. Allereerst de ingetogen mijmerstukken van de Amerikaanse Jesca Hoop. Als zij speelt, kun je een speld horen vallen. Dan de eveneens Amerikaanse Sharon van Etten. Een krachtig optreden met invloeden uit zowel pop als folk. Met zeer persoonlijke teksten en charme gebracht.

Tot slot Bombay Show Pig: een Nederlands duo dat laat zien dat de opstelling man op gitaar en zang plus een zingende drumster toch effectief kan uitpakken. Minimale bezetting met maximale uitwerking dus. Krachtig optreden, hun debuutplaat kent eveneens een sterk geluid.

Tot volgend jaar. Nog een tip: houd de komende maanden goed het Fortarocknieuws in de gaten, en dat is niet aan dovemansoren gericht!