Weinig mensen weten dat De Staat nu pas eigenlijk aan zijn eerste groepsalbum toe is. Ondanks het organische rockgeluid van hun debuut Wait For Evolution waren de songs grotendeels door frontman Torre Florim alleen opgenomen in zijn Nijmeegse slaapkamer. Hij bespeelde op die plaat zowat alle instrumenten zelf en zocht pas na het voltooien van de opnamen naar muzikanten, om als groep mee op tour te gaan.

	foto: Klaas Jan Kliphuis

Diezelfde groep heeft nu als een hecht collectief de tweede plaat Machinery opgenomen. En het moge duidelijk zijn, deze elf nieuwe songs laten weer een stap voorwaarts horen in de ontwikkeling van Florim als songschrijver. Maar ook in het musiceren is goed hoorbaar dat de vijf huidige bandleden steeds beter op elkaar zijn ingespeeld en in het groepsgeluid de nodige progressie doormaken.

Niet alleen als songsmid heeft Florim vorderingen gemaakt, ook in tekstueel opzicht valt er volop te genieten. De nummers zitten vol taalgrapjes, woordvondsten en allerlei andere trucjes waarmee je op het verkeerde been wordt gezet. Het beste en meest hilarische voorbeeld is Old MacDonald Don’t Have No Farm No More waarin Florim uitlegt waarom er geen boerderij meer is: hij laat alle dieren vakkundig op diverse manieren het loodje leggen.

Een ander voorbeeld is het samen met collega-songwriter Lea Kliphuis gezongen Sweatshop: „Working long hours on the count of the beat”.

De titel Machinery is niet voor niets gekozen. Drummers Tim van Delft en Bram Hakkens zorgen met hun naar minimal music neigende machinale ritmes dat de nummers je bij de les houden. Van Delfts typerende drumstijl met voornamelijk droge en zonder tierelantijnen gespeelde patronen was al eerder te horen op de cd Te koop van de deels Nijmeegse Nederlandstalige groep Ontroerend Goed.

Zelf zegt Florim dat de Amerikaanse minimal music-componist Steve Reich hem bij het maken van deze plaat heeft beïnvloed. De rock van Queens of the Stone Age-gitarist Josh Homme, die een grote inspiratiebron was voor Wait For Evolution, speelt nu een bescheidener rol.

Niet alleen de inhoud is goed, ook qua verpakking mag Machinery er zijn. De cd gaat vergezeld van een fraai boekje met tekeningen die verwijzen naar de hoogtijdagen van de industriële revolutie en foto’s van de bandleden, gekleed als waren ze fabrieksarbeiders in de voormalige Dobbelmannfabriek.

Concluderend: Nijmegen mag opnieuw trots zijn op De Staat en de bandleden zelf mogen trots zijn op Machinery. Hiermee is De Staat een aanwinst voor elk zichzelf respecterend festival komende zomer, een boodschap die Pinkpop alvast heeft opgepikt. •

 

De Staat – Machinery
Mascot Records
www.destaat.net