Tegenover ons huis loopt een straat loodrecht de aangrenzende wijk in. Op elke hoek ervan stond een boompje. Toen ik in de straat kwam wonen keek ik er meteen naar. Ze zullen tegelijk geplant zijn, hoewel ze niet even groot waren. Het kleinste boompje stond recht tegenover het huis. Het leek wat vermoeider. Ik sloot hem - zonder me daarvan direct bewust te zijn - in mijn hart. Voortaan was dát boompje mijn boompje! Samen met het andere boompje hield ik het vanuit mijn voortuin gezelschap.

Ik zag 'm in de zomer iets minder vol, in het najaar iets kaler, en wanneer de kou inviel iets minder robuust zijn dan het andere boompje. Pas in de Oudjaarsnacht begreep ik waarom! Al ruim voor twaalf uur werden er vlak onder zijn voet hoge vuren gestookt; zo hoog, dat het boompje er zijn schors aan brandde! Wanneer het hout op was kwam er geen verlichting, maar werden tuinhekjes in de vlammen geworpen, van buren die de jaarwisseling elders doorbrachten. Wanneer die op waren, sprongen de buurtbewoners ook mijn hek over om het hout te halen dat onder het afdakje in mijn tuin te drogen lag. Zodra ik vanwege deze grove brutaliteit naar buiten kwam verdwenen ze haastig, zonder een woord te zeggen en behielpen zich met het schamele hekje van de overburen. Dat de bewoners thuis waren hinderde niemand en dat ze - angstig door de ramen kijkend - niet méér durfden dan toekijken, nog minder; "het waren maar buitenlanders". Soms reed de brandweer langs en doofde de vlammen in een korte actie. Het koude water zal mijn boompje goed hebben gedaan. Even maar, want kort daarna laaide het vuur weer hoog op en bleef, dankzij de creativiteit van de bewoners, tot diep in de nacht branden.

Pas de volgende ochtend zag ik de sporen van die nacht op zijn stam. Zijn schors was zwart geblakerd, een aantal takken ernstig verbrand en onder zijn kale kruin lagen de onbrandbare resten van nachtelijk pret nog in de as na te smeulen. Het boompje op de andere hoek had geen last gehad 'omdat het ver van zijn bed' gebeurd was. Fier en gezond vervolgde hij de winter in afwachting van het voorjaar. Voor mijn boompje vreesde ik echter zeer! En toch.. Elk jaar opnieuw verscheen het voorjaar ook in zijn takken! Elke keer wanneer ik thuis kwam keek ik naar het onverwachte wonder, dat zich recht tegenover me afspeelde. Toch ging de boom schuin tegenover me als eerste om. Waarom? Geintje van de buurt. Iemand wilde zijn motorzaag proberen; staat stoer, kost niet veel moeite, alleen wat benzine. Nu steekt tegenover mij en mijn boompje een stompje van een meter uit de grond. Het is of ik naar een kerkhof kijk!

Het afgelopen jaar had mijn boompje een meevaller. Het verzengende Nieuwjaarsvuur is deze keer uitgebleven omdat de bewoners zijn weggesaneerd. Tegenover mij was een spookwijk ontstaan, aantrekkelijker dan ooit tevoren. Zo konden mijn boompje en ik, in alle rust en koude, het voorjaar gaan afwachten. Toen het zover was zag ik hoezeer de vuurloze jaarwisseling hem goed had gedaan. Uit z'n kruin bloeide het voorjaar als eerste in de wijk op. Dat gebeurde zo uitbundig dat hij alle andere bomen het nakijken gaf. Ach, wat was ik trots op hem! Ik genoot van het overvloedige groen, waarmee hij zich omgaf. Soms keek ik bezorgd naar zijn goedgevulde takken, die zwaar naar beneden hingen - en ik hoopte vurig dat hij niet aan zijn eigen levenskracht zou bezwijken, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan bood hij de vogels een prettige, levendige en veilige speel- en broedplaats. Toen het herfst werd, hield hij zijn bladeren nog lang vast en toen, ja toen.. Kwam die storm. Die kreeg grip op het te zware onvolgroeide boompje en trok het meedogenloos om. Ik keek beteuterd, toen ik hem zo geknakt op straat zag liggen. De plantsoenendienst heeft hem opgehaald. Lang keek ik nog naar de twee stompjes, die met hun eigen verhaal doelloos uit de stoep omhoog staken. Intussen zijn zowel de stompjes als de huizen weg. Op hun plaats zullen een volgend jaar nieuwe boompjes bloeien, wanneer de Wolfskuil zal zijn herbouwd.