Begin jaren tachtig verhuisde The Legendary Pink Dots van Engeland naar
Nederland. Eerst naar Amsterdam, maar vervolgens werd Nijmegen de uitvalsbasis.
Een leven lang muziek, bekeken door een roze bril. Dertig jaar bestaat de groep
nu. Is de muziek nog even psychedelisch als in de beginjaren?
De zanger en tekstschrijver
vertelt nuchter dat hij naar ons land kwam vanwege zijn vriendin en niet zozeer
vanwege het toenmalige klimaat onder de regering Thatcher. Want „als een
politiek systeem in je eigen land je niet bevalt moet je het niet ontvluchten
maar bestrijden”, is de Engelsman stellig van mening. „Maar ik kon
Thatcher niet uitstaan, sure.”
Na het eerste succes valt de band bijna uit elkaar, omdat enkele groepsleden
niet tegen het continue reizen kunnen. De tijdloze machine van het toeren
vereist een bepaalde mentaliteit. Bezettingswisselingen vinden veelvuldig
plaats. Edward Ka-Spel: „Elke dag heeft een doel, je moet richting kunnen
bepalen. En aan het einde van de dag val je neer op bed in een hotel. Daar moet
je tegen bestand zijn.” De prilste bezetting van The Legendary Pink Dots
is dat niet.
Dertig jaar bestaat de Nijmeegse band uit Engeland inmiddels. Volstaat de term
psychedelisch nog wel voor hun muziek? „De psychedelische kleuren waren
altijd al aanwezig”, zegt Ka-Spel – alias Prophet Qa’Spel.
Die zijn volgens hem de ene keer gewoon wat fletser dan de andere keer. Phil
Knight alias The Silverman: „De mineurstemming heeft de optimistische
stemming nodig en andersom. We klinken niet meer zo duister als vroeger. Je zou
kunnen zeggen dat we luisteraars tegenwoordig minder de stuipen op het lijf
jagen.” Maar de muziek blijft melancholisch getoonzet. Met een hang naar
esoterische zaken. De neiging om duister te worden is nog altijd aanwezig, net
als de psychedelica. Een voorlopig hoogtepunt in het oeuvre van de groep is het
twee jaar geleden verschenen album Plutonium Blonde, waarop blazer Niels van
Hoorn en gitarist Martijn de Kleer nog meespelen.
Dotheads
Recentelijk remasterde Raymond Steeg, die eerder ook al met spacerockband
Hawkwind werkte, uren touropnamen, onuitgebracht en zeldzaam materiaal dat
onder de noemer The French Collectionis verschenen. Elke nieuwe cd betekent een
nieuwe tournee. Seconds Late for the Brighton Lineheet het nieuwste album, en
dat moet uitgevent worden natuurlijk. De jubileumtour van de band verloopt
wederom kriskras door de Verenigde Staten. De vaak fikse afstanden en het lang
in de bus zitten breekt op een gegeven moment op. „Maar het is erg
moeilijk om met toeren te stoppen”, benadrukt Ka-Spel. Knight: „Je
kunt ook als een zeppelin uitbranden en neerstorten.” „Niet als je
goed voor jezelf zorgt”, werpt zijn co-piloot tegen. „Niet te veel
drank. Niet te veel party. Niet te veel drugs.”
The Legendary Pink Dots is populair op wereldniveau, al worden optredens de
laatste tijd soms minder goed bezocht. Maar fans blijven de groep achterna
reizen. ‘Dotheads’ worden ze genoemd, in navolging van de aanhang
van de eens legendarische band Grateful Dead, de ‘Deadheads’. Een
voorbeeld van echte fans volgens Phil Knight, want „popmuziek is volledig
opgeslokt door multinationals.” En hij is daar pessimistisch over.
„Die Idols-achtige wedstrijden vol gemanicuurde muziek, verschrikkelijk!
Het heeft niks meer met muziek te maken, het gaat alleen maar om het
sterrendom.” Liever een roze stipje met oprechte bedoelingen zijn, dan
een door de muziekindustrie bedachte vallende ster. •
www.legendarypinkdots.org
| |
Frank Antonie van Alphen werkt momenteel aan een boek over een halve eeuw
populaire muziek in Nijmegen. Hiervoor is hij nog altijd op zoek naar verhalen.
Voor meer info zie
www.50jaarnijmeegsepopmuziek.nl
|