Ze legt uit dat de ‘oude garde’ van het Steigertheater probeert de identiteit van een sfeervol klein theater overeind te houden. Best lastig, en het lukt volgens haar ook niet altijd, hetgeen ze illustreert met een anekdote. „We hadden eens in de Lindenbergzaal een voorstelling van de politiekapel, met van die mooie pakken met gouden knopen. In de Steigerzaal stond tegelijkertijd een theatervoorstelling van een homogroep, met bloot en andere spannende dingen. Die groepen kwamen elkaar tegen in de horeca. Dat liep gelukkig niet verkeerd af, maar je ziet toch dat het publiek dat niet echt verwacht en eerder weggaat.”

Ondanks dat veel nieuw publiek naar de Lindenberg komt, ziet Huntink weinig mensen van ‘vroeger’ terug. „Dat is ergens wel jammer, maar we zijn natuurlijk wel heel blij met alle aanwas. En we krijgen heel veel positieve reacties. Het is overigens een misverstand dat dit huwelijk puur uit financiële nood geboren is”, zo corrigeert ze. „We waren al sinds 1995 in gesprek met de Lindenberg om de samenwerking te intensiveren. We merkten namelijk dat onze activiteiten raakvlakken hadden. Toen kwam de bezuinigingsgolf. Die leidde tot het afschaffen van de gesubsidieerde banen en de bevriezing van subsidies. Daarnaast voldeed het oude Steigertheater niet aan de verscherpte regels van brandweer en ARBO. Bij de Lindenberg leefde bovendien al langer de wens om meer naar buiten te treden.”