|
--==Ritme en souplesse in camerakunst==--
„Ik kan het filmen niet laten"
De laatste jaren won Els Dinnissen diverse lokale filmprijzen. Haar films 'Gluren in het donker' en 'Godvergeten' zijn nu te zien in de tentoonstelling 'De 70's in Nijmegen, tien krejatieve aksiejaren' in Museum Het Valkhof. Met betrokkenheid en nieuwsgierigheid geniet ze van de verslavende werking van het filmproces.
door Waldemar Krijgsman
„Ik kan het niet laten!" Els Dinnissen antwoordt met een lach op de vraag waarom ze films maakt. „Mijn films hebben te maken met kunst of zijn maatschappelijk relevant. Ik wil op vlotte en visueel aantrekkelijke wijze een mens of onderwerp aandacht geven. Het moet boeiend zijn en er moet vaart in zitten. Ik let op ritme, alles draait om ritme. Je kunt, denk ik, mijn stijl licht en speels noemen, ik streef naar souplesse en als het even kan een beetje humor erin. Ik vind film zo'n mooi medium: een verhaal maken van iets wat je ziet. Ik houd van de effecten van beeld en geluid."
Dinnissen doet bijna alles zelf: scenario, camera, regie en montage. „Aan monteren ben ik helemaal verslaafd, dat doe ik uren achtereen. Je krijgt er wel vierkante ogen van en het is ook het eenzaamste onderdeel. Je bent dagenlang in je eentje bezig en dat heb je niet in de gaten. Bij de regie ontmoet je juist anderen, dat bevalt me ook goed. Ik houd wel van die afwisseling."
Dinnissen droomde er van kinds af aan al van om films te maken, of in elk geval creatief bezig te zijn. „Als de middelste van zeven kinderen was ik vaak in de doka van mijn vader te vinden. Zijn hobby was fotografie. Hij maakte stapels foto's van iedereen, aanvankelijk in zwart-wit. Toen hij op kleur overstapte, moest ik, en met mij het hele gezin, naar de kleuren kijken. Beoordelen of er niet te veel rood of groen in zat. Dat vond ik interessant, maar pas toen ik rond mijn 21e uit huis ging, begon ik zelf te fotograferen. Ik lette toen ook al op kleur, kadrering en compositie." Vervolgens studeerde Dinnissen af in culturele antropologie. Ze was al tijdens deze studie geďnteresseerd in de positie van minderheden. Zo deed ze een literatuurstudie naar de positie van zigeuners. Na haar studie volgde ze een opleiding bij het Video Education Center in Deventer: een basiscursus, een productiecursus en een programmacursus. Bouwstenen voor haar verdere carričre.
Erkenning
Vanaf 1990 is Dinnissen echt professioneel films gaan maken. Na voorlichtingsfilms voor buitenlanders maakte ze onder andere de documentaire 'De kunst van het afscheid nemen', uitgezonden door de NPS. Het thema minderheden keert niet voortdurend, maar wel vaak terug in haar werk. De betrokkenheid bij de doelgroep is daarmee tegelijk een inspiratiebron voor haar werk. Ze weegt haar woorden op de vraag wat ze met minderheden heeft. „Minderheden geven het leven kleur. Daarbij kan ik niet tegen onrechtvaardigheid. Voor het verbeteren van de positie van minderheden is meer nodig dan een film, maar ik wil ze aandacht geven en bijdragen aan een mentaliteitsverandering, een discussie op gang brengen. Daarnaast heten ze niet voor niets minderheden. Ze moeten vechten voor hun positie."
Els Dinnissen geniet van elk facet van het filmmaken.
foto: Jan Lintsen
Dinnissen liep stage bij speelfilmregisseur Otto Jongerius, die ze als haar leermeester beschouwt. De afgelopen jaren leerde ze op het gebied van techniek veel van diverse lokale filmmakers, zoals Harrie Timmermans en Bert Huibers. Daarbij stak ze haar licht op bij Dziga, een Nijmeegse werkplaats voor filmmakers en videokunstenaars die zich inzet voor realisatie en vertoning van audiovisuele producties. Bij Dziga waren ze helemaal niet gericht op tv, maar meer op filmhuisfilms en tentoonstellingen.
Hoewel ze de camera een periode liet voor wat hij was, pakte Dinnissen het vak een kleine vier jaar geleden weer op. In 2004 kreeg ze de opdracht van kunstenaarsinitiatief De Loods om kunstenaar Jan Mellema te portretteren. Toenmalig burgemeester Ter Horst selecteerde het eindresultaat, 'Die Nacht met Pia Beck', voor de tentoonstelling 'De keuze van Guusje ter Horst'. Ze won de Joris Ivens Prijs Nijmegen 2005 voor haar documentaire 'Gluren in het donker' over de Nijmeegse homobeweging in de jaren zeventig.
|
|
De erkenning is geen toeval, Dinnissen heeft zich sterk ontwikkeld. Vooral (korte) documentaires en kunstenaarsportretten maken deel uit van haar oeuvre. „Kunstenaars zijn vaak bijzondere mensen. Ik portretteer hen graag in hun eigen omgeving. Ik leer de persoon kennen en wil hem weergeven zoals ik hem zie."
Meer informatie: www.elsdinnissen.nl
|
Naar boven