Sinds één jaar bezet een enthousiaste groep breiers wekelijks het café van De Lindenberg. Een harde kern van negen vrouwen oogst veel bekijks in het doorgaans rustige café. Naast uitwisseling van de nieuwste patronen en tips vindt hier vooral sociale binding plaats.

In 1999 richtte de Amerikaanse Debbie Stoller de eerste Stitch ’n Bitch-groep op in New York. Wekelijks kwamen breiliefhebbers samen in een café om hun hobby in de openbare ruimte uit te oefenen. Sindsdien is het fenomeen verspreid over de Verenigde Staten. In veel steden werden lokale groepen opgezet, allen verbonden via yahoo-groepen op internet. De ‘Stitch ’n Bitch-community’ was geboren.

Achter in het Lindenbergcafé zit de groep rustig te breien. Pal naast hun handwerktafel vergadert een groep mannen in pak. Het contrast met de breiende vrouwen kan niet groter zijn. De groep is heel toegankelijk, zo vertelt Hanneke Lucassen, medeoprichtster van de groep. Iedereen die zin heeft in een avondje breien is welkom. Een jaar geleden besloten zij en een vriendin dat Nijmegen klaar was voor Stitch ’n Bitch. Haar vriendin opende de yahoo-groep, Lucassen adverteerde op verschillende plekken en sindsdien is het wekelijkse onderonsje een feit.

Het is best ingewikkeld, handwerken en praten tegelijk. Zo heeft Loes het erg zwaar. Een zeer ingewikkeld kraaltjeswerkje vergt al haar energie en aandacht. Gelukkig staat Cathérine haar bij, door de groep ook wel gezien als het brei-brein. „Als je iets niet snapt, moet je bij haar zijn”, legt Loes uit. Door schade en schande wijs, en vooral goed lezen wat er in het patroon staat, is haar devies.

Gedurende de avond worden de blikken serieuzer, brillen belanden op puntjes van neuzen en zo nu en dan valt er even iemand stil; ruzie met de draad. Dit is hard werken. Midden in deze energiestromen blijkt steeds duidelijker welke bezieling een breigezelschap kan brengen.

Naast het uitwisselen van de laatste technieken en patroontjes is de club vooral een sociaal netwerk. Lucassen licht toe: „Het handwerken is het uitgangspunt van onze bijeenkomsten. Maar het sociale gebeuren is minstens zo belangrijk”. Dat bewijzen ook het oudste lid (72) van de breigroep en haar twee schoondochters. Deze trouwe leden komen elke week, natuurlijk om te werken, maar vooral ook om te kletsen. De groep is laagdrempelig, de deelnemers hoeven zich niet te registreren en lidmaatschap is niet vereist. Soms komen mensen slechts eenmalig. Zo was er ooit de breister wier naalden in de fik vlogen: „Ze waren van bamboe en lagen te dicht bij de kaars. Met breiwerkje en al gingen ze in vlammen op, we hebben haar nooit meer gezien”, weet Marleen te vertellen.