Hoe kom je als Nijmeegse journalist bij Al Jazeera terecht?
„Ik zat al voor de NOS in de regio als correspondent Zuidoost-Azië. In 2006 tipte iemand tipte mij over het net opgerichte Engelstalige kanaal van tv-zender Al Jazeera. Omgekeerd tipte iemand Al Jazeera over mij. Zodoende vonden we elkaar.”

Wat was de uitdaging om bij Al Jazeera aan de slag te gaan?
„De tv-zender kent een aantal kanalen, waaronder Al Jazeera English. Dat kanaal bedient een groot, internationaal publiek. Een voordeel ten opzichte van CNN is dat Engels als moedertaal geen vereiste is. Je hoeft het niet accentloos te spreken. Extra interessant is dat je mensen ontmoet die je anders niet spreekt. Aandacht voor onderbelichte gebieden en mensen, dat trok me erg aan. En je bereikt miljoenen mensen.”

En je werk voor de NOS kende die aandacht niet?
„Bij Al Jazeera is er gewoon meer mogelijk. Zo is geld tot nu toe nooit een probleem geweest om te maken wat ik wilde. Voor de NOS moest alles steeds goedkoper en liep ik zelf rond met een camera. Nu heb ik een eigen cameraman en producer tot mijn beschikking en hoef ik niet alles zelf voor te bereiden.”

In het Westen bestaat het beeld van Al Jazeera als propagandazender voor de Arabische dan wel islamitische wereld. Hoe kijk jij daar tegenaan?
„Er bestaat daarover het nodige onbegrip in het Westen door onbekendheid. Ik zeg altijd tegen mensen: als je wilt weten wat het voorstelt, moet je gewoon kijken. Vooroordelen bestaan vooral doordat de zender in de meeste Westerse landen nauwelijks is te ontvangen. Wie kijkt, krijgt gedegen informatie in een gelikte vormgeving. Het is geen station voor alleen de Arabische of islamitische wereld. De zender besteedt veel aandacht aan wereldnieuws en Azië en Afrika. Het is niet zo gek anders dan bij CNN of BBC, alleen de invalshoeken zijn minder eenzijdig Anglo-Amerikaans.”

Waaraan merk je die minder eenzijdige invalshoek dan?
„Neem de media-aandacht rond de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Bij CNN draaide die om het Amerikaanse beeld, met de VS als middelpunt van de wereld. Al Jazeera liet mensen uit Azië en Afrika aan bod komen en wat de gevolgen van de verkiezingsuitslag voor hen betekenden. In dat opzicht dus veelzijdiger.

Is de berichtgeving over bijvoorbeeld Azië dan zo anders bij Westerse media?
„CNN belicht een land als Indonesië vaak te simplistisch. Er is alleen aandacht voor zo.n land bij grote rampen of terreuraanslagen. De mensen daar hebben het gevoel te worden neergezet als zielenpoten of als terroristen. Dat voelt bijna als een belediging. Vergelijk het met als je als Nederlander alleen geassocieerd wordt met kaas, euthanasie en homo’s.”

Noem eens een voorbeeld van in het Westen onderbelicht nieuws?
„De presidentsverkiezingen hier. In tegenstelling tot bij de Westerse media is daar uitgebreid aandacht voor. Ze zijn erg leuk, ze hebben iets charmants. Mensen bezoeken alle verkiezingsbijeenkomsten, want ze krijgen er een gratis T-shirt, wat geld en eten. Zo zijn ze elke dag bij een andere partij en krijgen de partijen op hun beurt alle stadions vol.”

Hoe ben je eigenlijk in Indonesië verzeild geraakt?
„Ik wilde ook graag in India of Thailand werken, maar Indonesië werd in 1996 steeds interessanter. Het broeide dat de dictatuur van Soeharto dreigde te worden omvergeworpen. In 1998 trad hij uiteindelijk af, wat veel tumult en vooral journalistieke verhalen opleverde. Het is er nu pas een jaar redelijk rustig. Daarnaast is Indonesië een belangrijk land in Azië. Het heeft de grootste moslimbevolking ter wereld.”

Welke veranderingen zie je in Indonesië?
„Mensen zijn de laatste tien tot vijftien jaar meer met het geloof bezig. Niet alleen moslims, ook christenen en hindoes. Anderzijds is de vrijheid van meningsuiting toegenomen. Sinds de val van Soeharto is persvrijheid officieel. Lokale journalisten hebben daar nogal eens moeite mee. Zij zijn gewend aan respect en beleefdheid. Zij vragen daardoor niet altijd wat ze precies willen weten. De journalistiek zit hier in een overgangsfase, maar is op de goede weg. Het scheelt ook dat de huidige president modernisering en persvrijheid stimuleert.”

Ervaar je geen belemmering in je werk, als blanke, blonde, Westerse vrouw?
„Nee, helemaal niet. Al heb ik natuurlijk geen ervaring als man. Voor mijn gevoel heb ik net zoveel toegang tot mensen en bronnen als ieder ander. De mensen vinden je als buitenlander zelfs interessant, ze zijn heel open. Wereldwijd moeten vrouwen misschien soms wat harder schreeuwen om gehoord te worden, maar dat is overal, dus in die zin merk ik geen verschil.”

Als correspondent reis je wat af. Valt dat te combineren met je privéleven?
„Het is inderdaad veel gereis. Ik heb een zoontje van acht en dan valt het niet altijd mee. Al is het wel wat rustiger geworden. Voor de NOS moest ik een grotere regio verslaan, bij Al Jazeera beperk ik me hoofdzakelijk tot Indonesië.”

Vind je jezelf bevoorrecht?
„Ik ben nu de langstzittende buitenlandse correspondent uit Nederland. Dat ik hier alweer zó lang werk, is vrij uitzonderlijk. De meeste verslaggevers doen dit werk maar een paar jaar. Hoewel het niet mijn voornemen was zo lang te blijven, geniet ik er wel van. Ik ken de mensen en spreek de taal. Onderhand ben je onderdeel van het land. Dat is heel bijzonder. Zo heb ik de jonge geschiedenis vanaf Soeharto.s aftreden meegemaakt. Jongeren die toen nog op school zaten, vragen mij vaak hoe het er toen precies aan toe ging. Daarvan kregen ze weinig mee vanuit de geschiedenisboeken.”

Nog geen behoefte om terug te gaan naar Nederland?
„Nee, ik heb het hier prima naar mijn zin. Ik ben af en toe wel in Nederland, vooral bij mijn ouders in Limburg. Ook heb ik nog familie in Nijmegen die ik af en toe zie. Maar ik reis niet meer zoals vroeger van Limburg naar Nijmegen naar Amsterdam om iedereen te kunnen zien.”

Denk je nog weleens terug aan Nijmegen?
„Jazeker, daaraan bewaar ik nog altijd heel goede herinneringen. Ik heb er net zo lang gewoond als nu in Indonesië. De tijd bij Radio Rataplan, van 1984 tot 1994, was daarbij heel belangrijk. Als 19-jarige student maakte ik met anderen Meidenradio. Dan gingen we met een cassetterecorder op pad voor interviews. Verder heb ik er in mijn eentje een reisprogramma gemaakt. Bij Rataplan ontwikkelde zich mijn passie voor journalistiek. Het mooie was dat je er alles kon leren. Daar heb ik nog steeds een heel goed gevoel bij.” .   •

http://english.aljazeera.net