Eigenlijk was fotograferen slechts een hobby van Jan Banning. Hij wilde, dat wist hij zeker, de schrijvende journalistiek in. Begin jaren tachtig studeerde hij geschiedenis in Nijmegen, omdat hij een goede opleiding als basis voor een journalistenbestaan belangrijk vond.

Om een tegenwoordig min of meer duidelijke taakverdeling op de redactie, een coördinator van de fotografen of het idee een hoofdredacteur te benoemen die beslissingen gaat nemen, kan Banning alleen maar lachen. „De in mijn tijd op de redactie dominante politieke opvatting leunde tegen het anarchisme aan”, zegt hij. „Een keuze wat mijn foto’s betreft was snel gemaakt. Ik leverde maar één foto in en die ging het worden.” Of dat geen urenlange discussies of zelfs ruzies op de redactie opleverde? „Natuurlijk was er gebakkelei maar daar houd ik van. ”

Sinds zijn vertrek bij de Nijmeegse Stadskrant heeft Banning zich vooral toegelegd op buiten-landreportages. Onder andere werkte hij voor De Volkskrant en De Groene Amsterdammer. Het gedachtegoed uit zijn Stadskranttijd speelt nog steeds een rol. Ook bij het kiezen van opdrachtgevers. „Verder heb ik veel geleerd van de stilistische escapades die ik mij bij de Stadskrant heb kunnen permitteren. De NSk bood een speelplaats voor een zeer radicale aanpak.” Het belangrijkste leermoment: „De illustratieve waarde van een foto is gering. Het is onvergeeflijk als een foto saai is. Een fotograaf moet mensen verleiden tot lezen.” (rw)

‘Een journalistieke speeltuin’, zo typeert Hans Ariëns De Nijmeegse Stadskrant. Ariëns behoorde tot de tweede lichting van de Stadskrant. In de jaren tachtig studeerde hij geschiedenis en woonde hij bij Stan en Guus Termeer in huis in de Van Goorstraat. De gebroeders Termeer stonden aan de wieg van de Stadskrant. Guus Termeer vroeg Ariëns of hij geen zin had voor de krant te komen werken. „Ik was nieuwsgierig, dus dat leek me wel wat”, zegt Ariëns.

„Toen ik bij de Stadskrant kwam, begon het langzaam een journalistiek product te worden en kwam de krant meer op afstand te staan van het politiek activisme. Er bestond veel vrijheid om ideeën uit te werken. Het ideologische kader was in ieder geval niet zo helder omschreven dat bepaalde onderwerpen níet aangesneden mochten worden”, aldus Ariëns. Enkele redactieleden kende hij al langer. „De sfeer op de redactie was meestal erg relaxed. Wel hebben Malou van Hintum, met wie ik toen veelvuldig samenwerkte, en ik het vaker aan de stok gehad met Ton Hirdes, de voormalige wethouder van GroenLinks in Nijmegen. Hij kon vaak behoorlijk eigenwijs zijn en moest dan ook per se zijn zin doordrijven”.

---

---

_{Lees verder...}