vooraf
---
Ausweis bitte
---
Monumentenzorgen
---
Mag ik van de Stadskrant...
---
De Montage
---
recensies
---
Looise in Stills
---
Niks te zien in muZIEum
1 reacties
---
verder
---
Column
[Intrigant]

---
Nijmeegse Zaken
---
Lokaal verhaal
[De Hypotheek]

---
cartoon
---
Keizer Karelplein
---
[ meest gelezen ]
---
Artikel:
Een brug te veel
Editie: november 2004

---
Artikel:
Onbederf'lijk Versus voetbal
Editie: november 2004

---
Artikel:
Het Stadskrantstatendebat Editie: februari 2011

---
Artikel:
Editie: juli 2013

---

--==22 februari 1944==--
“Het was zo’n opluchting om mijn man terug te zien”

De bommen vielen terwijl haar man met paard en kolenwagen door de binnenstad reed. Zelf schuilde ze met buurtbewoners in een kelder. “Mijn man is bijna ín de rivier gaan zitten. Zo heeft hij het overleefd.”

door Simone Schouten

Vergissingsbombardement

Bij het Amerikaanse luchtbombardement op Nijmegen op 22 februari 1944 kwamen ongeveer 800 mensen om. De binnenstad werd voor een groot deel verwoest. Alles wees erop dat het hier ging om een ‘vergissingsbombardement’. Dit werd in 1984 bevestigd door een gedegen onderzoek, gepubliceerd in het boek ‘De fatale aanval’ van A. Brinkhuis.


“Mijn man had het bombardement van Rotterdam al meegemaakt.”
foto: Art Wubben

Toch bleef de Nijmeegse bevolking twijfelen. Was het wel een vergissing? Het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) verrichtte op verzoek van de gemeente nieuw onderzoek. Begin januari maakte het NIOD tijdens een presentatie in het Nijmeegse stadhuis bekend dat de conclusie uit 1984 nog steeds overeind staat. Verder wetenschappelijk onderzoek is daarom niet nodig. Het bombardement draagt met recht de naam vergissingsbombardement. Amerikaanse piloten dachten dat ze boven Duitsland vlogen en er heerste chaos in de lucht waardoor de communicatie slecht verliep.

Ze is 86 jaar en doet het ‘iets rustiger aan’, sinds een ernstige longontsteking haar vorig jaar bijna de das omdeed. Toch gaat ze nog geregeld op pad met haar OV-jaarkaart. De dag voor het interview reisde ze naar Den Bosch om een kaarsje aan te steken in de Sint-Jan. En binnenkort vliegt ze naar Canada, waar haar oudste dochter woont. In haar huis aan de Nieuwe Nonnendaalseweg vertelt Maria Segers over haar herinneringen aan 22 februari 1944, de dag waarop de geallieerden per ongeluk de binnenstad van Nijmegen onder een bommenregen deden bezwijken.

“Mijn man en ik zijn in mei 1943 in Nijmegen komen wonen. Zelf kom ik uit Brabant. Mijn man, die twintig jaar geleden overleden is, kwam uit Rotterdam. We woonden in bij mensen aan de Varenstraat. Mijn man werkte bij het spoor. ‘Ik heb twee grote, sterke handen. Meer heb ik niet nodig’, zei hij altijd. Hij had het bombardement in Rotterdam ook al meegemaakt en wist wat te doen als het luchtalarm afging. Dan schuilden we in een kelder met een betonnen vloer. Volgens mijn man was dat veilig. Je hoorde dan bijna niets meer.”

Waalkade

“Ook op 22 februari heb ik de bommen nauwelijks horen vallen. Mijn man was voor zijn werk op pad met paard en kolenwagen. Ik hoorde de vliegtuigen en ben met onze oudste dochter, die toen een baby was, naar de schuilkelder gegaan. Ik was in verwachting van de tweede. Waar mijn man op dat moment precies was, wist ik niet. Het was een opluchting om hem na het bombardement gezond en wel terug te zien. Hij kwam kijken of alles goed met ons was. Daarna ging hij meteen weer terug naar de binnenstad om het paard op te halen.”

“Toen het bombardement begon, reed mijn man over de Waalkade. Hij heeft het paard van de wagen losgemaakt en aan een paal gebonden. Zelf is hij op de trappen langs de kade, die naar het water leiden, gaan zitten. Hij zat dus bijna ín de rivier en heeft het zo overleefd. Bij mijn ouders zat de schrik er na het bombardement goed in. Ze hebben mij kort daarna laten ophalen: een voerman kwam helemaal uit Brabant met paard en wagen. Ik ben bij mijn ouders gebleven tot na de bevrijding. Het was een angstige tijd maar we zijn er goed doorheen gekomen.”

Meer weten?
www.niod.nl

 

Webmaster: Joris Teepe