Sévèke zette kanttekeningen bij de rol van de overheid en inlichtingendiensten bij terroristische activiteiten in het heden en in het verleden. In de titel van zijn laatste artikel, ‘Overheid moet eigen rol bij ‘terreur’ niet verdoezelen’ (NRC, 3 november 2005), plaatst Sévèke het woord ‘terreur’ tussen aanhalingstekens. Hij haalt in het artikel recente NRC-publicaties aan waarin naar voren komt dat de AIVD mogelijk handgranaten leverde aan mensen die volgens justitie tot de Hofstadgroep behoren. Het klonk hem bekend in de oren. „Die praktijk behoort echter tot de werkwijzen van een dienst als de AIVD,” schrijft Sévèke en geeft voorbeelden uit het verleden toen de BVD, de voorloper van de AIVD, linkse terreurgroepen ook van wapens voorzag. Sévèke concludeert: „Als de overheid ervoor kiest zelf nadrukkelijk de trom te roeren, (…) dan dient zij zelf absolute openheid van zaken te geven, als aannemelijk wordt dat ten minste een deel van de veronderstelde terreur op het conto van haar eigen medewerkers geschreven zou kunnen worden.” Sévèke wees voortdurend op het overschrijden van bevoegdheden door Nederlandse veiligheidsdiensten, die daardoor een oncontroleerbare bedreiging vormen voor de democratie. In een artikel over regionale inlichtingendiensten (RID’s) dat Sévèke in juli 1995 schrijft voor waakhondorganisatie Buro Jansen & Janssen, stelt hij: „RID-ers zijn nog steeds tegelijkertijd geheim agent én politieagent.” Op 8 maart 2003 schrijft Sévèke in Trouw: „Keer op keer blijkt dat er onvoldoende controle is op het handelen van de Binnenlandse Veiligheids Dienst. Ze kan haar taakstelling erg ruim en creatief interpreteren. Het is tijd voor een parlementair onderzoek en duidelijker regels.” De titel van dit artikel spreekt opnieuw boekdelen: ‘Veiligheidsdienst mag veel te veel’.

Op lokaal niveau bleef de lokale woningnood zijn bijzondere belangstelling houden. Ook hier getuigen de koppen boven zijn bijdragen van een bijzondere stellingname, zoals ‘Voor de eeuwigheid onttrekken van woonruimte is onacceptabel – Onttrek de onttrekking’ (Gelderlander, 14 maart 2005) en ‘Legalisering kraakpand – Grote Broek niet illegaal’ (Gelderlander, 1 november 2004). Het voormalige krakersbolwerk de Grote Broek in de Van Broeckhuysenstraat lag Sévèke zeer na aan het hart. Hij heeft er ook zijn halve leven gewoond. Een ander onderwerp dat Sévèke aan de kaak stelde was het inperken van burgervrijheden in Nijmegen. Op 18 december 2003 schrijft hij in De Gelderlander over het grote gemak waarmee burgers gebiedsverboden van twaalf weken opgelegd krijgen voor kleine vergrijpen, terwijl er in andere steden veel meer moet gebeuren voordat tot zo’n verbod wordt overgegaan en dat dit dan hooguit twee tot vier weken geldt. ‘Nijmegen te royaal met gebiedsverboden’, kopt hij in De Gelderlander van 16 december 2003 en voert aan dat er hier te kwistig en onzorgvuldig mee wordt omgesprongen en burgemeester Ter Horst de politie eigen rechter laat spelen. Dat Sévèke het gelijk aan zijn kant had, bleek later bij een uitspraak van de bestuursrechter, waarna Ter Horst haar beleid moest bijstellen (zie ook de Nijmeegse Stadskrant van februari 2004). In een later stuk met de zo mogelijk nog duidelijker kop ‘Gebiedsverbodenregeling – Nijmeegse aanpak niet houdbaar’ concludeert Sévèke dat het alsmaar opnieuw opleggen van gebiedsverboden van twaalf weken aan dezelfde personen wordt „gelijkgesteld aan het antecedent/verdenking van het strafbare feit ‘poging tot doodslag’. Die laatste verdenking geeft immers ook aanleiding tot een gebiedsverbod van twaalf weken.” ‘Luis in de pels’ is een veelgehoorde term geweest vlak na Sévèkes dood. Voor zijn vijanden letterlijk een dooddoener, voor zijn vrienden een geuzennaam.