Ook het Centraal Orgaan Asielzoekers (COA) volgt de harde lijn. Schoenmakers herinnert zich een gesprek met een medewerkster van het COA waarin ze opmerkte dat op deze manier asielzoekers regelrecht op straat komen te staan, waarop de COA-medewerkster zei: “Die opdracht hebben we ook.” Volgens Schoenmakers is het onthouden van procedures en leefgeld aan asielzoekers enkel om kosten te besparen. Dat hierdoor asielzoekers noodgedwongen in prostitutie en drugshandel vervallen, is weer reden om ze op te pakken en het land uit te sturen.

Hoewel er van overheidswege geen definitie is van wat schrijnend is, beschouwt Schoenmakers de ex-ama’s als “sowieso schrijnend”. Na hun achttiende worden ook deze vluchtelingen op straat gezet, vaak terwijl hun procedure nog loopt. En dat terwijl ama’s over het algemeen goed geïntegreerd zijn, goed Nederlands spreken en vaak succesvol een beroepsopleiding volgen.

“Voor op straat gemanoeuvreerde ex-ama’s is geen opvang, geen geld, geen onderdak. Niemand van politiek Nijmegen wil er over nadenken. Zij zien dat als iets voor de hulporganisaties, zoals Gast en SNOV, en die moeten niet zeuren.” Schoenmakers schat dat er in Nijmegen zo’n honderd ex-ama’s zijn, veelal uit oorlogsgebieden. Een flink aantal van hen is getraumatiseerd en ze vreest voor zelfmoorden. “Dit is niet netjes op te lossen,” vindt Schoenmakers, “behalve met een pardon.”

Slechts enkele ex-ama’s verblijven in de noodopvang van de SNOV. De meesten vinden op andere manieren onderdak. Zo ook ‘Claude’, een voormalige ama die nu al een half jaar zonder werk en geld zit. Hij is nu 21 jaar en kwam op 15-jarige leeftijd samen met zijn één jaar jongere broer vanuit het door oorlog verscheurde Angola naar Nederland. Het contact met hun ouders en andere familieleden zijn de broers kwijtgeraakt. Zijn broer viel onder een andere regeling en mag wel blijven, maar Claude niet. Omdat zijn broer over woonruimte en leefgeld beschikt, woont Claude bij hem. Het leefgeld van 500 euro per maand dat zijn broer ontvangt, delen ze met elkaar.

Claude zit er gelaten bij en de pijn is in zijn ogen leesbaar. Op de vraag of ze drie keer per dag eten, antwoordt Claude: “Nee, dat kan niet.” Zijn dag bestaat uit “thuis zitten, televisie kijken”. Veel van zijn vrienden belandden uit pure nood in het criminele circuit. Claude is daarvoor tot nu toe niet bezweken. Hij dankt dit aan Schoenmakers. “Marjolein is mijn moeder,” zegt hij over haar. Via Stichting Voorwerk heeft Claude hier een opleiding gekregen. Plannen maken voor de toekomst kan hij echter niet, hij leeft van dag tot dag. Claude wil in Nederland bij zijn broer blijven. “Hier heb ik mijn broer. Alleen als de rest van mijn familie nog leeft kan ik terug.”