[ vooraf ]
---
de Montage
---
[ recensies ]
---
Bambix lust er wel pap van
---
Bloedstollend echte fictie
---
[ verder ]
---
|Column|
Intrigant

---
Nijmeegse Zaken
---
Kort en bondig
---
[ cartoon ]
---
Mosquito
---
[ meest gelezen ]
---
Artikel:
Een brug te veel
Editie: november 2004

---
Artikel:
Het Stadskrantstatendebat Editie: februari 2011

---
Artikel:
Editie: juli 2013

---
Artikel:
Behoefte aan het oorspronkelijke
verdwijnt nooit
Editie: juli 2013

---

„Verstild en een beetje theatraal, daar houd ik van”

„Mijn mooiste foto moet ik nog steeds maken”. Vakfotograaf Thea van den Heuvel fotografeerde architectuur en haar gebruiker. Ze laat in de foto’s haar verwondering zien over de bijzondere bouwsels die ze vastlegt en het gevoel dat ze bij de gebruikende mens oproepen. Een selectie daarvan was onlangs te bewonderen in filmhuis en cultureel podium LUX. Deze special serveert nog een toetje met de vruchten van haar werk.

door Martine Iedema

Het volle gewicht tegen de zware deur van LUX gooien is nodig om de expositie van Thea van den Heuvel te kunnen zien. Vrijdag aan het eind van de middag is het weekend duidelijk al begonnen. Het café van LUX is vol, rokerig en rumoerig. Naast de taartenvitrine zitten twee mannen druk te converseren, gebogen over hun tafeltje aan de oranje muur. Ze zijn zich niet bewust van het kunstwerk boven hun hoofd. Op de plaat is een afbeelding te zien van iets dat lijkt op een langwerpige kubus van blauw glas. Het gevaarte rust op een witte pilaar. Het ziet er gevaarlijk uit, want onder de reusachtige kubus staan breekbare antiek uitziende huisjes. Kubus en huisjes verschillen als dag en nacht van elkaar, alleen al bij het kijken naar de architectuur ervan. Van den Heuvel maakte deze foto van het hoofdkantoor van Unilever in Rotterdam.

Mensje


„Het verhaal achter die foto van het hoofdkantoor van Unilever is echt prachtig”, vertelt Van den Heuvel. „Zij hebben daar een grote fabriek, waarbij op een gegeven moment een nieuw hoofdkantoor nodig was. De fabriek moest natuurlijk gewoon doordraaien. Dus hebben ze vijfhonderd meter verderop op een parkeerterrein een nieuw kantoor, een grote glazen bak, gemaakt op twee hele grote metalen poten. Toen dat klaar was, hebben ze via een soort spoorrailssysteem het kantoor boven de fabriek gereden en het daar bevestigd. Rechtsonder op de foto zijn monumentale gebouwen te zien. Dat is het oorspronkelijke hoofdkantoor en daarachter liggen alle fabrieksdelen. Heel indrukwekkend om te zien.”

Thea van den Heuvel
Foto: Marleen Jansen


Van den Heuvel wil met haar werk voor deze expositie de gebruiker van architectuur laten zien. „Ik heb de gebruiker zo in beeld gebracht dat die het meeste opvalt. Het is heel vaak maar een klein mensje in het beeld, maar dat mensje is een heel wezenlijk element.” Van den Heuvel is vooral architectuurfotograaf. Driekwart van haar werk bestaat uit foto’s van gebouwen en constructies. „Ik ben altijd al heel erg geďnteresseerd geweest in mens en techniek en in mens en ruimte. Ik volgde meerdere colleges bij de faculteit Bouwkunde, gewoon omdat ik het boeiend vind. Het is intrigerend om te zien wat een ruimte doet met mensen. Hoe voel je je in een ruimte? Past het bij je? Zijn de kleuren goed? En de lichtinval? En ik vind het heel erg leuk om zoiets op zo’n heel bijzondere manier op de foto te zetten.”

Theatraal


Een andere favoriete foto uit de expositie in LUX vindt Van den Heuvel die van het benedictijnenklooster Mamelis Lemiers in Vaals bij Aken. Op de foto is een bruin stenen gebouw te zien met op de achtergrond een broeder in zwart habijt. Het gebouw is een pareltje, vindt ze. „Het is een vorm van architectuur die mij aanspreekt. Het is heel verstild en ook een beetje theatraal. De architectuur is volledig in evenwicht en over honderd jaar is dat nog steeds zo. Ik vind het een soort tijdloze soberheid, die je ziet als je rondloopt in dat gebouw. Als je daar loopt voel je gewoon dat alles van je afvalt.”

De architectuur is van Dom Hans van der Laan (1904-1991), een broeder. Hij komt oorspronkelijk uit een architectenfamilie, maar ging het klooster in. Daar heeft hij de architectuur als het ware ontdekt. Het klooster is helemaal volgens zijn richtlijnen gebouwd: sober en tijdloos. De bouw vond plaats in vijf bouwfasen van 1956 tot 1992.



De renovatie van de koepelgevangenis De Berg in Arnhem. Van den Heuvel fotografeerde zes jaar lang elke stap.


Mijnwerkers


Van den Heuvel werd zeventien jaar geleden op een bijzondere manier het vak van de fotografie in getrokken. „Ik was met mijn broertje in Engeland en ik kwam daar heel toevallig terecht bij een staking van mijnwerkers. Het sprak me erg aan waar ze mee bezig waren. Ik belde vervolgens naar hun organisatie en vertelde ze dat ik ter plekke was met een camera en dat ik iets voor ze wilde doen. We zijn daar de hele week gebleven en hebben alles gefotografeerd en met de mijnwerkers gepraat. Eenmaal thuis in Nijmegen maakte ik er een expositie van die de hele wereld over ging. De opbrengst heb ik aan de mijnwerkers gegeven. Dat vond ik allemaal zo ontzettend leuk om te doen, dat ik besloot de fotografie in te gaan. En zo is het gekomen.” Deze anekdote is een mooi voorbeeld van haar standpunt dat een foto geen boodschap hoeft te bevatten, maar wel een verhaal. Een foto moet inhoud hebben.

Danseressen


Van den Heuvel heeft een indrukwekkende carričre opgebouwd. Ze werkte mee aan verscheidene fotoboeken en heeft veel geëxposeerd. Ze won de derde prijs – van de UN-studio Ben van Berkel – met haar fotografie van het Mercedes-Benz Museum in Stuttgart. „Een fantastisch, heel bijzonder museum”. De foto was onderdeel van een expositie van de Dutch Architectural Photographers, waarvan Van den Heuvel medeoprichter en voorzitter is.

Haar mooiste foto is in haar ogen een beeld dat ze in 2005 maakte van danseressen die op het glazen dak van de ondergrondse dansschool ArtEZ in Arnhem liggen. Ze won er de publieksprijs mee. „De foto is heel theatraal, transparant en dynamisch. Er zit beweging in. Daar houd ik van. Maar mijn allermooiste foto heb ik nog steeds niet gemaakt.” •


Het nieuwe hoofdkantoor van Unilever in Rotterdam.


Het Mercedes-Benz Museum in Stuttgart. Van den Heuvel: „Een fantastisch museum.”

 

Webmaster: Joris Teepe