Ongeveer een maand later hoorde hij dat het onderzoek nog niet was gestart. „Het daarvoor bestemde geld was niet naar het consulaat in Guinee gestuurd. De IND-ambtenaar wist niet dat dat moest. Wij hebben toen de benodigde 250 dollar maar voorgeschoten, met toestemming van de IND. Het werd mij duidelijk dat de verschillende instanties totaal niet samenwerkten. Ik was heel erg teleurgesteld. Want in mijn land, een ontwikkelingsland, weten alle instellingen wél wat de procedures zijn en wat hun werk inhoudt.”

Ineens bleek dat Barry het geld voor het onderzoek niet had mogen voorschieten. Verwarring alom, vooral toen uitkwam dat voor alle verificatieonderzoeken gold dat niemand wist wie de kosten moest betalen: de IND of het Ministerie van Buitenlandse Zaken. „Daar liep het op vast. Toen ben ik e-mails en brieven gaan sturen naar kamerleden, het ministerie en de IND.” Met succes. Een ambtenaar op het ministerie onderkende het probleem en ging erachteraan. In april kwam er een landelijke afspraak: voor 2005 betaalt Buitenlandse Zaken alle onderzoeken en vanaf 2006 de IND. Barry: „Maar toen raakte de uitslag van het onderzoek zoek in de post.”

Samen met zijn vriendin diende hij een klacht in. Zij waren niet de enigen: volgens de website van de IND kwamen er 15.149 klachten binnen in 2004, waarvan 76 procent betrekking had op de ‘reguliere procedures’, waaronder ook de mvv-procedure valt.

Barry bevond zich nog steeds in Guinee. Zijn vriendin in Nederland begon uit wanhoop brieven te schrijven aan de nationale ombudsman, Beatrix en Máxima. „Door de druk die werd uitgeoefend, nam de IND eindelijk een beslissing.” Barry kreeg zijn inreisvisum. Daarmee kon hij terug naar Nederland om daar bij de gemeente Nijmegen een verblijfsvergunning aan te vragen. Die kreeg hij een maand later. De totale procedure duurde daarmee meer dan een jaar.

Over het vreemdelingenbeleid onder minister Verdonk is Barry heel duidelijk: „Het werkt averechts, het bevordert de integratie niet. Integreren betekent allereerst de Nederlandse taal leren. Dat kon eerst bij aankomst in Nederland, maar nu pas als je een verblijfsvergunning hebt en het duurt gemiddeld vijf jaar voordat het zover is.”

Ook in zijn persoonlijk leven vond een omslag plaats. „Ik heb vrienden uit allerlei culturen en van allerlei nationaliteiten. Dat is nog steeds zo. Maar mijn inzet voor de Nederlandse samenleving is wel verminderd. Voordat ik naar Guinee terugging, heb ik met een aantal jongeren een multicultureel platform opgericht. Dat soort dingen doe ik nu niet meer. Ik help vaak landgenoten en andere asielzoekers met hun procedure en dan probeer ik de goede kant van Nederland te benadrukken. Maar ik ben lang niet meer zo enthousiast als vroeger.” •