vooraf
---
Ausweis bitte
---
Monumentenzorgen
---
Mag ik van de Stadskrant...
---
De Montage
---
recensies
---
Looise in Stills
---
Niks te zien in muZIEum
1 reacties
---
verder
---
Column
[Intrigant]

---
Nijmeegse Zaken
---
Lokaal verhaal
[De Hypotheek]

---
cartoon
---
Keizer Karelplein
---
[ meest gelezen ]
---
Artikel:
Een brug te veel
Editie: november 2004

---
Artikel:
Het Stadskrantstatendebat Editie: februari 2011

---
Artikel:
Editie: juli 2013

---
Artikel:
Het muZIEum opent gesloten ogen <
Editie: juli 2013

---

--==Longstay of levenslang==--
Opsluiting onbehandelbare tbs’ers ter discussie

De Nijmeegse Pompekliniek beheert tweederde van de zestig landelijk beschikbare longstay-plaatsen voor tbs’ers die geen behandeling meer krijgen om terug te keren in de samenleving. Toen eind vorig jaar minister Donner voorstelde het aantal plaatsen flink uit te breiden, laaide de discussie hierover weer op: in hoeverre is deze vorm van opsluiting in strijd met het recht?

door Arnout Drent en Ricardo Warner

Justitie zit flink omhoog met het groeiend aantal onbehandelbare en ‘blijvend’ delictgevaarlijke tbs-patiënten. Wanneer verdere behandeling voor een terugkeer in de samenleving zinloos wordt gevonden, belanden deze tbs’ers in zogeheten longstay-afdelingen. Momenteel zijn er zestig plaatsen op die afdelingen, terwijl er drie keer zoveel patiënten voor in aanmerking komen. Vandaar dat minister Donner van Justitie er eind november vorig jaar in de Tweede Kamer voor pleitte om de huidige capaciteit te vergroten. Hij werd hierin geadviseerd door het wetenschappelijk onderzoeksbureau van het ministerie van Justitie (WODC). De Nijmeegse Stadskrant vroeg deskundigen en lokaal betrokkenen naar hun mening over de plannen van de minister.

Ed Schutgens, behandelcoördinator op de longstay-afdeling van de Pompekli-niek, vindt het een reëel plan. “Onze hoofdopdracht als tbs-kliniek is de samenleving te beschermen”, stelt hij. “Tbs-patiënten die blijvend delictgevaarlijk zijn, worden pas op een longstay-afdeling geplaatst na zes jaar behandeling in ten minste twee verschillende klinieken. Dit beslist een onafhankelijke commissie. Het is geen verkapte levenslange opsluiting: elke twee jaar is er een toetsing over de verlenging van de tbs-maatregel. Hierbij wordt de delictgevaarlijkheid steeds opnieuw beoordeeld.”

Remmers van Veldhuizen die als voorzitter van het WODC de minister adviseerde, beaamt de woorden van Schutgens. “Het gaat hier gewoon om de realiteit. Er is een alsmaar groter wordende groep onbehandelbare tbs-patiënten op wie de gewone tbs-klinieken niet of onvoldoende zijn toegerust. Met nieuwe longstay-plaatsen bied je deze delictgevaarlijke patiënten de hulp en de begeleiding die zij nodig hebben, en houden ze niet voortdurend tbs-plaatsen bezet waarvoor nu een groot aantal mensen in penitentiaire inrichtingen op een wachtlijst staat.”

Longstay-afdeling ‘Het Kempehuis’ van de Pompekliniek.

Vreemdelingen

GroenLinks-raadslid Simone Witsen-huijsen vindt het plan van de minister geen goede ontwikkeling. “Ons rechtssysteem is gebaseerd op terugkeer in de samenleving na het uitzitten van de straf. Het is daarin een pijler. Dit plan haalt dat onderuit. Je gaat dan uit van een negatief mensbeeld en je geeft die mensen als het ware op.”

Uit juridische hoek klinken eveneens weinig positieve geluiden. Ybo Buru-ma, hoogleraar Strafrecht en Strafpro-cesrecht aan de Radboud Universiteit vreest een aanzuigende werking bij uitbreiding van het aantal longstay-plaatsen. “Die extra afdelingen moeten ook gevuld worden en mogen geen leegstand vertonen.” Net als Witsen-huijsen acht Buruma de plannen niet wenselijk. “Hoe je het ook wendt of keert, deze groep mensen wordt toch min of meer opgegeven. Ik spreek vaak met mensen die werken in de tbs-sector en merk dat er vanuit die hoek vaak wat gemakkelijk ontkend wordt dat het een levenslange opsluiting is. Het klinkt misschien gechargeerd om te stellen dat deze mensen echt afgeschreven worden, maar in de praktijk komt het daar toch vaak op neer.”

Ook Henny Sackers, eveneens verbonden aan rechtsfaculteit van de Radboud Universiteit, is het oneens met het voorstel van de minister. Volgens hem druist het in tegen de kern van tbs. “Het is een moeilijke kwestie. Het wezen van tbs moet net als normale gevangenisstraf gericht zijn op terugkeer in de samenleving. Dat is ook het uitgangspunt van het Europees recht. Wat de minister nu voorstelt, staat daar haaks op. Het is een politieke oplossing om voor longstay-afdelingen te kiezen. Longstay is eigenlijk een eufemisme voor levenslange opsluiting.” Sackers licht toe dat de samenstelling van longstay-kandidaten zeer gedifferentieerd is. “Er zijn mensen die niet behandeld willen worden, mensen die onbehandelbaar zijn, mensen voor wie geen behandeling en deskundigheid beschikbaar is, en er is een groep gestoorde, afgestrafte vreemdelingen. De plannen van de minister betreffen de laatstgenoemde groep. Terugkeer van deze mensen wordt niet gericht op de Nederlandse samenleving, waarbij het dus draait om de vraag of onze samenleving daar geld voor wil uittrekken.”

 

Webmaster: Joris Teepe