„Mijn vader was visser, maar moeders had andere plannen voor haar kinderen. Zij was gedreven en wilde haar kinderen een goede toekomst bieden." Luisa Mercelina Domacassé werd op het eiland Bonaire geboren, in een „warm nest", zoals ze het zelf noemt. Om een middelbareschoolopleiding voor haar zevende telg mogelijk te maken, verhuisde haar moeder het hele gezin naar Curaçao.

In Nederland volgde Domacassé een studie sociale geografie die ze niet afmaakte. Op 24 november 1983 startte de Antilliaanse Domacassé haar eigen dansschool samen met een Ambonese en een Nederlandse partner. De naam Amanné verwijst naar de nationaliteiten van de drie toenmalige zakenpartners. De datum 24 november was ook symbolisch, want op die dag in 1979 overleed haar tweede zus op 30-jarige leeftijd.

Met haar 55 jaar oogt Domacassé jong, gezond en energiek. Ze noemt zichzelf „een mens met veel geluk". Maar dat geluk is niet aan komen waaien. „Ik heb mijn eigen kansen gecreëerd," zegt ze. En die zelfgeschapen kansen houden niet op bij dansschool Amanné. Van 1990 tot 2000 was Domacassé verantwoordelijk voor Hòfi Jòsi, het tropische onderdeel van de zomerfeesten. Hòfi Jòsi is vernoemd naar de St. Joseph­hof, waar het evenement voor het eerst plaatsvond.

Hòfi Jòsi verhuisde vervolgens naar de Mariënburg en later naar het Kelfkensbos. Deze laatste locatie bleek geen succes, omdat het te groot was. Domacassé probeerde nog een kleiner plein te vinden, maar toen ook dat niet lukte, trok ze de stekker eruit.

Tijdens de zomerfeesten van 2007 was daar echter ineens weer Hòfi Jòsi, op nagenoeg dezelfde plek als de oorspronkelijke. Domacassé: „Ik miste Hòfi Jòsi en ben toen gaan praten met het Actief Comité Binnenstad Vierdaagse. Ik heb zin om daar nog vele jaren feest te maken, elk jaar moet het beter worden dan het jaar ervoor."

Domacassé wil met haar evenementen jong en oud van alle culturen bij elkaar brengen. Dat komt vanuit, wat ze zelf noemt, haar „zachte kern". Ze heeft echter wel geleerd ook zakelijk hard te zijn. „Als iemand bij me komt met een zielig verhaal… tuin ik er weer in," maakt ze onverwachts haar zin af. „Ik deel graag, maar mijn mensenkennis schiet weleens tekort. Ik zoek wel altijd de fout bij mezelf."

Domacassé reageert relativerend op de negatieve berichtgeving over criminele Antilliaanse jongeren. „Goed nieuws is geen nieuws. Er zijn genoeg succesvolle Antillianen, zoals kankerspecialisten en professoren, maar die komen niet in de picture. Het gaat hier om slechts 2 procent criminele Antillianen, dat zijn er misschien honderd. Waar hebben we het over?"

Ook de kleur zwart weet ze te relativeren. „Zwart is voor mij een koosnaampje. Zwart is een kleur, net als alle andere. Ik ben dit jaar tweede geworden en volgend jaar bestaat Amanné 25 jaar. Dat maakt mij een zwarte, zilveren zakenvrouw. Weer een kleur erbij."

Meer informatie: www.amanne.nl