De Nijmeegse Stadskrant bestaat dertig jaar. In dit jubileumjaar blikken we terug en vooruit. Bovenal zijn we dankbaar voor de inzet van velen.

Aanleiding voor de oprichting van De Nijmeegse Stadskrant was een al langer sluimerende onvrede over het gebrek aan spreekruimte voor mensen die een andere mening waren toegedaan dan De Gelderlander én de gesignaleerde behoefte aan sportnieuws. De wens om de Piersonrellen genuanceerder onder de aandacht te brengen dan de reguliere media was voldoende motivatie om de knoop door te hakken. Op 20 januari 1982 was het eerste nummer van De Nijmeegse Stadskrant een feit.

De vrijwilligers geven sinds de eerste dag de krant in eigen beheer uit om de onafhankelijkheid te benadrukken en te handhaven. Donaties en advertenties van gelijkgestemde winkeliers en organisaties dekken de kosten. Heel wat beginnende journalisten hebben De Nijmeegse Stadskrant gebruikt om ervaring op te doen als opstap naar een betaalde baan bij de door hen bekritiseerde pers.

Hiermee zijn ook de belangrijkste problemen binnen de krant benoemd: de vrijwel permanente geldnood en het snel wisselende bestand van schrijvers en andere vrijwilligers. Menigmaal stond de krant op het punt een zachte dood te sterven, maar elke keer weer doken nieuwe, enthousiaste vrijwilligers of een bekende of mysterieuze gulle gever op, waardoor de krant weer kon verschijnen.

Aan onderwerpen was nooit gebrek. Ook al werd Nijmegen een provinciestad genoemd, de landelijke politiek stond soms naast, soms tegenover de politieke kleur van Nijmegen. En zelfs al deden problemen van de Randstad zich hier nog niet voor, we hadden er wel degelijk een duidelijke mening over. Nijmegen veranderde in de loop der tijd van een stad met een actieve linkse groep bewoners in een stad waar elke kritische geest een plaats kon vinden. De toestroom van studenten zorgde voor een bijna unieke bevolkingssamenstelling. Ook al neemt, geheel naar de landelijke trend, het aantal zestigplussers toe, de jongere generaties zijn nog steeds met ouderwetse aantallen aanwezig. Nijmegen is immers een stad om te blijven en niet alleen om te leren. Dat geldt ook voor De Nijmeegse Stadskrant. We zijn er nog steeds.

Net zoals vrijwel alle papieren kranten hebben we vanwege de recessie te maken met dalende inkomsten uit advertenties en donaties. Heeft de papieren krant nog bestaansrecht en wordt wat we te bieden hebben inmiddels niet ook door anderen geboden, waardoor de krant zijn oorspronkelijke doel heeft bereikt? Voor de actievoerders hoeven we het niet meer te doen. Zij spreken zich, vooral in de nieuwe media, voldoende en doelgericht uit.

Maar er zijn nog steeds stemmen die niet worden gehoord. Landelijke problemen die in Nijmegen op eigen wijze doorwerken en moeten worden belicht. Unieke, markante persoonlijkheden die gehoord mogen en moeten worden en geweldige initiatieven van en voor Nijmegenaren die meer aandacht moeten hebben dan ze nu krijgen.

De stem van De Nijmeegse Stadskrant blijft dus klinken.

(SG)